9.6.08


Περασε ενας χρονος και ομως μου φαινεται σαν χθες π εφυγες ... εφυγες , ακομη να παραδεχτω πως σ εχασα ... ειναι δυσκολο να αποδεχτω τον θανατο ησουν ο αγαπημενος μου ανθρωπος ... πολλοι θα πουν δεν ειμαι η μονη που χανει καποιον δικο της πολλοι θα εχουν δικιο ομως εσυ για μενα ησουν η ζωη μου, στο δρομο σου μεγαλωνα κ εχτιζα τα δικα μου ονειρα ... κοντα σε εσενα εμαθα ενιωσα εζησα ... ζω ακομη, αυτη ειναι η μεγαλη αληθεια, ζω, παλευω να ζησω . Εκανα μηνες να χαθω ξανα στον υπνο μου να κλεισω τα ματια μου και να ονειρευτω , το ιδιο μου το σπιτι εγινε πεδιο πολεμου για μενα, αλλαξα τον χωρο σου για να μην παγιδευομαι στις αναμνησεις, Αδικος κοπος. 23 χρονια δεν σβηνονται τοσο ευκολα . Ισως και να μην θελω να σβηστουν. Ψαχνω να δω γιατι φοβαμαι να αντικρυσω τον θανατο οταν σκεφτομαι πως πηρε και εσενα. Αφου γνωριζω πως εκει στην απεναντι οχθη, που λενε, εχεις βρει την γαληνη σου... προσπαθω να συνειδητοποιησω τις απωλειες ψυχικες υλικες ειναι πολλες θελω να γεμισω το κενο π εμεινε πισω , οχι δεν φταις, καλα εκανες και εφυγες ... ενα χρονο επειτα κ ολα εχουν αλλαξει τιποτα δεν ειναι οπως παλια τιποτα δεν ειναι ιδιο ... χανοντας σε, εχασα κ τον εαυτο μου αλλη μια φορα εχασα καθετι που παλευα χρονια να κτισω , εχασα κ τον μεγαλυτερο μου ερωτα ... ποσα λαθη ποσα παθη ποσες ατυχιες ποσες δυστυχιες ολες μαζι ... εμεινα μονη μου. Ν αγναντευω την αγαπημενη μου θαλασσα του φλοισβου να περπαταω στα σοκακια της ναυπακτου π χορευα κ τραγουδουσα να θυμαμαι τα λαμπερα φωτα στους δρομους του παρισιου εκει ολα σχεδον αρχισαν κ εκει ολα γυρνανε. Η αγαπη εμενα παντα με ξενιτευει ποτε δεν με βρισκει στην ιδια χωρα. Ξερω πως μεθαυριο ειναι η γιορτη σου , σημερα ειναι η γιορτη «του» και σε λιγες μερες η δικη μου γιορτη... ξερω πως απο εκει ψηλα με αγαπας και προσεχεις τον ανθρωπο τους ανθρωπους που αγαπαω και οσα γεωγραφικα μιλια κ αν με χωριζουν απο αυτους. Καθε που ξαπλωνω σε νεα αγκαλια φοβαμαι , φοβαμαι πως τιποτα δεν ειναι αληθινο γιατι καθετι τοσο καλο στην δικη μ χρονοκαψουλα διαρκει ελαχιστα, πλεον ζω εστω για το λιγο σιγα σιγα η ΜΑΧΗ επανερχεται στην επιφανεια,κολυμπησε βαθια στο βυθο καιρος ομως να αναπνευσει ... «καποιος» της δινει παλι αυτη την ευκαιρια , «καποιον» τον ευχαριστω θερμα γι αυτο , ισως κ αυτη τη φορα ναναι για λιγο. Εμαθα ομως, δεν με νοιαζει, ζω για την στιγμη...για αλλη μια φορα δακρυα κυλανε στα ματια μου τα χειλη μου τρεμοπαιζουν οι αισθησεις μου μπερδεμμενες χαμενες ολοι παλι πανε και ερχονται τρεχουν κανεις δεν στεκεται λιγο να αναπολησει να σκεφτει να δει να ακουσει ... ΚΑΝΕΙΣ .Εχω αρχισει και νιωθω εγω οτι ειμαι η περιεργη η παραξενη ... γιατι? Επειδη θελω λιγη ηρεμια λιγη γαληνη για μενα ???

Νιωθω εγκλωβισμενη σε ενα ψεμμα σε ενα στορυ που δεν ειναι η δικη μου ζωη... ανυπομονω για την ωρα που θα επιβεβαιωθει η αγαπη που νιωθω κ νιωθουν για μενα , οχι δεν ειμαι απληστη. ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ ειμαι , ΑΝΘΡΩΠΟΣ ειμαι. Και εχω αναγκη απο συναισθηματα ολων των ειδων.Η στασιμοτητα με κουρασε η αδιαφορια με εξουθενωσε και πλεον σηκωσα το κεφαλι ψηλα βαδιζω κ κοιτω το μελλον με τολμη .

Τελικα ο θανατος μ εμαθε και κατι χρησιμο , λοιπον , ειμαι η ζωη ειναι μεγαλη μη τη κανεις καρναβαλι...«μια χαζη ξανθια» κ ετσι ανεμελα περπαταω γελωντας κ σκεφτομενη «εσενα» π μ δινεις αυτη την ευκαιρια ... στον εορταζομενο ναναι παντα υγιης σε μενα κ σε «ο,τι» αγαπω ΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΔΩ ΔΕ ΜΕΝΕΙ ΝΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΩΡΑ ΞΕΝΟΙ ΝΑΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΟΥΝ Κ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ... we gonna rise rise rise keep on rising … CAUSE SUMMER IS HERE !!!

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ... τιποτα δεν ειναι ιδιο κ τιποτα δεν ειναι οπως παλια μενει ομως ακομα ενα πεισμα π δν ειναι συνηθεια μοναχα ...

Γελα πουλι μου, γελα κι ειναι η ζωη μια τρελα !!!

11/06/07 χρονια πολλα !!!

You might also like:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...