Θυμάμαι στην πρώτη συνέντευξη για δουλειά που είχα πάει να με ρωτάνε γιατί θέλετε να δουλέψετε εδώ; Και εγώ να απαντάω «γιατί προτιμώ τις πιο προσωπικές σχέσεις από ότι σε μια εταιρεία πολυάριθμη» Μέγα κοτσάνα! Χιχι… Τελικά την πρώτη μου δουλειά θα την θυμάμαι γιατί ήμουν σε μια εταιρεία 100 ατόμων που δεν ήταν τόσο απρόσωπη όσο νόμιζα. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα μου έλειπε κάτι που δεν ήταν δικό μου. Δεν μου λείπει τόσο η δουλειά, όσο το κλίμα όσο οι άνθρωποι. Ονόματα όπως π.χ. Μπισκότα Παπαδοπούλου (Και εις ανώτερα σας εύχομαι), Vodafone, 11888… (και δεν συνεχίζω γιατί είναι παρά πολλοί…) δεν μου έλεγαν κάτι, αλλά τώρα τα βλέπω με άλλο μάτι, από άλλη σκοπιά.. Δεν ήταν το αντικείμενο μου και τελικά έμαθα και εγώ πολλά… Μερικές φορές αναρωτιέμαι, πόσο φυσιολογικό είναι ενώ έχεις φύγει από κάπου ακόμη να λες τις φράσεις «δουλειά μου, αφεντικό μου» , να μιλάς στο πρώτο πληθυντικό ενώ δεν είσαι, δεν ανήκεις πλέον εκεί; Πόσο φυσιολογικό είναι να ενδιαφέρεσαι , να νοιάζεσαι για τα επαγγελματικά, την πορεία κάποιου άνθρωπου-κάποιας εταιρείας που εσύ δεν… ; Φυσιολογικό σίγουρα είναι να νοιάζεσαι για την υγεία για τα προσωπικά ανθρώπων που ήρθες κοντά και που νοιάστηκαν και αυτοί για σένα. Ναι ίσως είναι παράξενο που μια δουλειά ακόμη και αν αυτή δεν ήταν δική σου, ακόμη και αν δεν ήσουν «εσύ» να αποτελεί ένα κομμάτι της ζωής σου. Μπορεί όλα αυτά απλά επειδή ήταν η πρώτη μου δουλειά και επειδή αποδείχτηκε, παρά κάποιες έντονες στιγμές, αξιέπαινη. Συμπέρασμα; Ένα και μεγάλο. Οι διαπροσωπικές σχέσεις μπορούν να δημιουργηθούν ακόμη και σε ένα διάστημα 1 χρόνου και κάτι, μπορεί να νοιαστείς για πράγματα, ανθρώπους που δεν ήξερες. Σε πολλούς φαίνεται όχι απλά περίεργο αλλά και αναληθές. Εγώ όμως ξέρω ότι πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι. Από αυτούς με το Α κεφάλαιο. Από αυτούς που δεν φοράνε μάσκες όλο τον χρόνο και αναγνωρίζουν και ξέρουν να κρίνουν. Δεν θα κάνω τις ανάλογες επισημάνσεις/tags, όσοι με ξέρουν… ξέρουν. Και όταν θα ξανακούω τις λέξεις YEB, billings, balance, affiliates, audit θα γνωρίζω τι σημαίνουν και πλέον θα μπορώ να τις μεταφράσω καταλλήλως και σωστά.
24/12/2010… Φεύγοντας οικειοθελώς στις 7 παρά να κοιτάζω για τελευταία φορά και να λέω «τι ωραία που ήταν τελικά» και δάκρυσα γιατί έτσι είναι η Μάχη.
Άντε και τώρα που φεύγει ο Άρης από τον Υδροχόο, επιτέλους θα αλλάξει η καθημερινότητα μου. Θέλω να πιστεύω σημαδιακό ήταν το τηλεφώνημα που δέχθηκα σήμερα, θέλω να πιστεύω τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα και κάθε στάση είναι και σταθμός για να πας παρακάτω.
Thank you all, miss you all…
Και μην ξεχνάτε, είμαστε Άνθρωποι!
http://www.youtube.com/watch?v=U_g5biAD4qE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου